เศรษฐกิจพอเพียง

การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของกระบวนการลงทุนของประเทศไม่สามารถช่วยขัดขวางสถาบันทางสังคม เศรษฐกิจ การเงิน และครัวเรือนเหล่านี้ได้ เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวจะไม่ต้องการหรือส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงของสถาบันทางการเมืองในลักษณะที่ในอดีตยากที่จะซึมซับและคาดการณ์ได้ยากมาก ในขณะที่นักเศรษฐศาสตร์ไม่ค่อยมีข้อยกเว้นบางประการ เช่น Albert Hirschman หรือนักทฤษฎีพึ่งพาในทศวรรษ 1960 และ 1970 ที่จะกล่าวถึงข้อจำกัดทางสถาบันเหล่านี้ แต่ในอดีต ข้อจำกัดเหล่านี้ถือเป็นข้อจำกัดที่สำคัญที่สุดเสมอมาซึ่งทำให้การปรับเปลี่ยนไม่ประสบผลสำเร็จ นี่ไม่น่าแปลกใจเลย ทุกประเทศที่ปฏิบัติตามโมเดลการเติบโตนี้ ในระยะต่อๆ ไปของโมเดล ได้เสนอแนวทางแก้ไขปัญหาเดียวกัน แต่มีเหตุผลสำคัญอย่างน้อยสามประการที่แนวทางปฏิบัตินี้ทำได้ยาก มีการพยายามโต้แย้งหลายครั้งว่าหนี้ที่เพิ่มขึ้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับจีน นักวิจารณ์บางคนโต้แย้งอย่างโง่เขลาว่าหนี้เป็นเพียงปัญหาหากเกี่ยวข้องกับหนี้ภายนอกและไม่ได้รับเงินทุนจากการออมในประเทศ แต่หนี้ที่เพิ่มขึ้นจากการออมในประเทศมากกว่าการออมจากต่างประเทศ หมายความว่าประเทศที่สะสมหนี้กำลังมีดุลบัญชีเดินสะพัดเกินดุล ควรจะเพียงพอที่จะชี้ให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วของหนี้สหรัฐในทศวรรษ 1920 และการเพิ่มขึ้นของหนี้ของญี่ปุ่นในทศวรรษ 1970…